Άγιος Κωνσταντίνος

Ξεκινάμε πρωί από την πλατεία του χωριού με κατεύθυνση προς το Βουργαρέλι. Διασχίζουμε τον Πάνω Κάμπο, περνάμε το συνοικισμό του Αγίου Γεωργίου και αφού αφήσουμε πίσω μας τη γυμνή πλαγιά, περνώντας τη ρεματιά αισθανόμαστε το πράσινο να μας πνίγει. Πλατάνια, έλατα, καστανιές και ψηλές φτέρες αγκαλιάζουν το δρόμο, που με αλλεπάλληλες στροφές ανεβαίνει και ελίσσεται για να ξεφύγει από το σφιχτό εναγκαλισμό της φύσης που οργιάζει. Φτάνοντας στο Διάσελο στρίβουμε δεξιά και ανεβαίνουμε στο χωματόδρομο δίπλα από το εικόνισμα.

Κινούμαστε στην ελατοσκέπαστη πλαγιά με τα ορθόστητα έλατα, που σημαδεύουν τα ουράνια. Δεξιά μας προβάλλει επίπεδη έκταση με καστανιές και σε λίγο και πάλι τα έλατα κρύβουν την παρουσία μας. Στην επόμενη πλαγιά το ξέφωτο μας προσφέρει πανοραμική θέα, που μας υποχρεώνει να την απολαύσουμε.

Άγιος Κωνσταντίνος

Στη συνέχεια τα έλατα συνυπάρχουν με βελανιδιές σ’ έναν αέναο ανταγωνισμό κυριαρχίας στο χώρο και αρμονίας ταυτόχρονα. Μπροστά μας, εκεί που η δασωμένη φύση αποφασίζει ν’ αφήσει λίγο χώρο και για τα δημιουργήματα του ανθρώπου, σε μια θαυμάσια τοποθεσία, εμφανίζεται το πέτρινο ξωκκλήσι του Αγίου Κωνσταντίνου με την κεραμιδένια σκεπή.
Αγιος Κωνσταντίνος
Τριγύρω ξεχειλίζουν τα φυλλώματα και η φύση ζωγραφίζοντας ακουαρέλες μας ενεργοποιεί όλες τις αισθήσεις. Οι βαθυπράσινες φτέρες πλέκονται με τους κέδρους, τις βελανιδιές και τα έλατα σε μια ατέλειωτη εναλλαγή χρωμάτων. Η βλάστηση πυκνώνει και τα μονοπάτια σβήνουν μέσα στους θάμνους. Πίσω μας ακουμπάμε τον κατάφυτο λόφο της Τζιούμας και μπροστά μας ο ανοιχτός ορίζοντας μας προσφέρει εκπληκτική θέα.

Η ματιά μας δυσκολεύεται να εστιάσει σ’ ένα σημείο, γιατί είναι δύσκολη η επιλογή του. Ταξιδεύει ανιχνεύοντας το γεωμορφολογικό ανάγλυφο, που προσφέρει απλόχερα το ηπειρωτικό τοπίο. Ακολουθώντας την κυματοειδή μορφή των λόφων φτάνει ως τα πρόθυρα της πόλης της Άρτας.

Ψάχνοντας την κοίτη του Αράχθου, που χάνεται στο πράσινο, σκαρφαλώνει στο Ξεροβούνι ως τις κορφές του και ανεβαίνοντας ακόμη ψηλότερα σαγηνεύεται από τη μεγαλοσύνη των Τζουμέρκων.

Μπαίνοντας στο ξωκκλήσι εξαγνίζεται η ψυχή μας και όταν αποφασίζουμε να επιστρέψουμε μεταλαβαίνουμε την πρωινή δροσοσταλιά από τα φύλλα της βελανιδιάς.