29
Απρ
Μεγάλη Παρασκευή
0 Comment
Μεγάλη Παρασκευή σήμερα, μέρα απόλυτου πένθους με την κορύφωση του Θείου Δράματος. Μέρα που ανταμώνουν η χαρμολύπη, το συναίσθημα και οι μνήμες. Εικόνες και θραύσματα εικόνων, ζωντανές θύμησες των παιδικών μας χρόνων…
Το πρωί της ημέρας αυτής ομάδες παιδιών γυρνούσαν από σπίτι σε σπίτι και τραγουδούσαν το μοιρολόι “Σήμερα μαύρος ουρανός”, γνωστό και ως “Μοιρολόι της Παναγίας”, το οποίο εξιστορούσε τα Πάθη του Χριστού και είχε θρηνητικό και κατανυκτικό χαρακτήρα. Ένα μωσαϊκό οδύνης, πένθους, πόνου, συγκίνησης και προσμονής.
Τα κορίτσια από νωρίς έτρεχαν στις γειτονιές και μάζευαν ανοιξιάτικα λουλούδια για να στολίσουν τον Επιτάφιο, όσο πιο όμορφα γίνεται. Λουλούδια ταπεινά από τους κήπους και μοσκοβολητά.
Ο πένθιμος ήχος της καμπάνας διαπερνούσε τις ψυχές όλων και το απομεσήμερο προσκαλούσε τους πιστούς στην εκκλησία για την Αποκαθήλωση. Έδινε τον δραματικό τόνο της ημέρας, σκόρπιζε τη μελαγχολία του και διαχέονταν στο θλιμμένο, αλλά και όμορφο σκηνικό, με τα ξεχωριστά χρώματα και αρώματα του Απρίλη.
Το βράδυ τα “γλυκά” εγκώμια του Επιταφίου, που μεταφέρουν κατανυκτικά την αναπαράσταση του Θείου Δράματος και στα οποία δεσπόζει η θνητότητα και η αθανασία, η λύπη και η χαρά, ο πόνος του Σταυρού, αλλά και ο θρίαμβος της Ανάστασης.
Και μετά η περιφορά του Επιταφίου, όπου η μυρωδιά απ’ το θυμίαμα έσμιγε με τα έντονα αρώματα της πασχαλιάς και της βιολέτας. Μπροστά ο Επιτάφιος πλάι ο παπάς και πίσω όλο το χωριό με αναμμένα κεριά. Μια απόκοσμη πένθιμη πομπή, όπου όλοι μαζί και ο καθένας ξεχωριστά, βιώνει το δικό του “δράμα”, θρηνεί τις δικές του “απώλειες”, κλαίει βουβά τους δικούς του απόντες, ζει τον δικό του “Επιτάφιο”…
Όμως…
“…η Σταύρωση είναι ο μόνος δρόμος της Ανάστασης. Άλλον δεν έχει.” Νίκος Καζαντζάκης
Χρόνια Πολλά!
(Ελ Γκρέκο: Ο Χριστός κουβαλάει τον σταυρό, 1580, λάδι σε καμβά (105 Χ 79 εκ), Metropolitan Museum of Arts – New York.)